ایزو ۱۵۱۸۹ استانداری است که یرای آزمایشگاه‌های تشخیص طبی صادر می‌شود. در ژانویه سال۲۰۰۳، سازمان بین المللی استانداردسازی اولین استاندارد هماهنگ برای علوم آزمایشگاهی را منتشر کرد. قبل از این سال، آزمایشگاه‌هایی که مایل به تائید کیفیت و بررسی اعمال آنها بودند از ISO/IEC 17025 استفاده می‌کردند (الزامات مورد نیاز برای صلاحیت کالیبراسیون و تست آزمایشگاهها). در حالی که این استاندارد ISO 15189 به ارائه یک چارچوب عمومی برای یک سیستم مدیریت کیفیت که عنصر بسیار ضروری آزمایشگاه پزشکی است در آزمایشگاه می پردازد. بنابراین آزمایشگاهیان تلاش کردند تا استانداردی تهیه کنند که همه نیازهای اساسی یک آزمایشگاه تشخیص طبی را در برگیرد. این استاندارد تحت عنوان استاندارد ISO 15189 نام گذاری و منتشر شد. از زمان انتشار این استاندارد، به سرعت پیشرفت کرد و در بسیاری از کشورهای جهان مورد استقبال قرار گرفت. در سال ۲۰۰۷ نسخه جدیدی از این استاندارد منتشر شد که هدف آن همسوئی بیشتر با ISO/IEC 17025 بود و آخرین نسخه این استاندارد که در سال ۲۰۱۲ منتشر شده است. در آخرین ویرایش این استاندارد الزاماتی در خصوص انتشار نتایج و سیستم مدیریت اطلاعات آزمایشگاه به الزامات فنی (بخش ۵) اضافه شده است.
به طور کلی این استاندارد شامل دو دسته الزامات مدیریت و فنی می‌شود که در بند ۴ الزامات مربوط به مدیریت صحیح و در بند ۵ الزامات مربوط به احراز صلاحیت فنی برای نوع آزمون‌ها که آزمایشگاه به عهده می‌گیرد، مشخص می‌شود. الزامات مربوط به آخرین ویرایش این استاندارد (ویرایش سال ۲۰۱۲) در جدول زیر نشان داده شده است.
هدف
تعیین الزاماتی را بر تضمین کیفیت خدمات و افزایش کیفیت و صحت نتایج آزمایشات و دریافت صلاحیت از مراکز ذیصلاح می باشد.
دامنه کاربرد
در کلیه آزمایشگاه‌های کلینیکی و پزشکی کاربرد دارد.
برخی از مزایای اخذ این استاندارد عبارتست از: